środa, 9 marca 2011

Gwiazda Kazimierza Górskiego na Alei Gwiazd Sportu we Władysławowie

Bogaty życiorys Górskiego...

Kazimierz Górski urodził się w 1921 roku we Lwowie. Jako piłkarz nie osiągnął wielu znaczących sukcesów, chociaż przydomek "Sarenka", jaki mu nadano podkreślał lekki, przyjemny dla oka styl gry. Prawdziwą karierę zrobił jednak jako trener. Złoto i srebro olimpijskie, trzecie miejsce na mistrzostwach świata - do dziś nikt nie potrafi tego powtórzyć.
- To chyba jedyny przypadek, gdy mówiąc o sukcesach utożsamia się i drużynę, i trenera. Górski ciągle pojawia się w rozmowach, pojawiają się też jego Orły. Jak widać, pozostał autorytetem i chciałbym tylko, żeby o tym autorytecie pamiętali też kibice. Żeby ten autorytet miał odzwierciedlenie również na trybunach stadionów, a nie tylko w rozmowach - mówi Andrzej Lechowski, dyrektor Muzeum Podlaskiego.
Górski lubił przyjeżdżać na Podlasie i wielokrotnie tu gościł. - Jak Pan to robi, że wszyscy Pana lubią? - zapytali trenera dziennikarze "Porannego" w czerwcu 2001 roku. - Hmm... Umiałem żyć z ludźmi z różnych środowisk, dogadywać się i to jest chyba recepta. Zawsze potrafiłem słuchać. Gdy trenowałem, obojętnie jaki zespół, konsultowałem się z wieloma ludźmi. "Wstaw tego gracza zamiast tego" ktoś radził, a ja myślałem: cholera może on ma rację?. Nie lekceważyłem nigdy opinii innych. Szanowałem je, podobnie jak szanowałem ludzi. Oni odwzajemnili mnie się tym samym.

90 rocznica Kazimierza Górskiego!

W dniu dzisiejszym przypada 90. rocznica urodzin Kazimierza Górskiego. Legenda polskiej piłki, wybitny trener, działacz piłkarski, zmarł 23 maja 2006 roku.
Kazimierz Górski swoją karierę piłkarską rozpoczynał w klubie RKS Lwów. Po wybuchu wojny występował w barwach Spartaka i Dynama Lwów. Następnie trafił do
Legii Warszawa, w której rozegrał 81 meczy i strzelił 34 bramki.

Po zakończeniu kariery piłkarskiej postanowił zostać trenerem. Trenował Marymont Warszawa (pierwsza samodzielna praca szkoleniowa rozpoczęta w 1954), trzykrotnie Legię Warszawa (1959, 1960-1962 i 1981-1982), Lubliniankę (1963-1964), Gwardię Warszawa (1964-1966), Łódzki KS (1973), greckie:
Panathinaikos AO (1977-1978, Mistrzostwo Grecji), Kastorię (1979-1980), Olympiakos SFP (1980-1981 i 1983, Mistrzostwo Grecji) i Ethnikos Pireus (1983-1985).

W latach 1970-1976 był selekcjonerem
reprezentacji Polski, z którą zdobył  złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich w Monachium (1972), srebrny medal na Igrzyskach Olimpijskich w Montrealu (1976) i brązowy medal na Mistrzostwach Świata w RFN (1974). Prowadził reprezentację w 73 meczach, osiągając 45 zwycięstw. Po zakończeniu kariery trenerskiej i powrocie do Polski pełnił funkcję prezesa Polskiego Związku Piłki Nożnej.

Powojenne lata.. Kazimierza Górskiego

1945
z wojskiem polskim dociera do Warszawy
wstępuje do Legii Warszawa
1948
poślubia Marię Stefańczyk
26 czerwca rozgrywa swój jedyny mecz w reprezentacji Polski
1952
z Legią awansuje do finału Pucharu Polski
kończy kurs trenerski w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Krakowie
1953
koniec kariery piłakrskiej
asystent Wacława Kuchara w Legii Warszawa
1954
trener Marymontu Warszawa i awans do II ligi
1955
trener repreazentacji Polski juniorów do 1959
1959
prowdzi Legię Warszawę, jako pełniący obowiązki trenera
1960
zostaje trenerem Legii Warszawa, do 1962
1963
trener Lublinianki Lublin, wprowadzą ją do II ligi
1964
trener Gwardii Warszawa do 1966, kończy spadkiem do II ligi
1966
obejmuje młodzieżową reprezentacjię Polski

Pogrzeb Patrona Naszej Szkoły.. 2 czerwca 2006 r.


Biografia Kazimierza Górskiego..

Kazimierz Górski przyszedł na świat 2 marca 1921 roku we Lwowie. Od najmłodszych lat był związany z piłką nożną. Przed wybuchem wojny Górski grał w RKS Lwów, Spartakus Lwów i tamtejszym Dynamie na pozycji napastnika. W 1944 roku zgłosił do wojska na ochotnika i trafił na front. Działania wojenne przywiodły go do Warszawy, w której pozostał po wojnie.
Od 1945 do 1953 roku grał w Legii Warszawa i zanotował pierwsze występy w reprezentacji Polski. Po zakończeniu kariery piłkarskiej Kazimierz Górski rozpoczął pracę szkoleniowca w stołecznym klubie. Samodzielnie prowadził takie klub jak: Marymont Warszawa, Gwardia Warszawa oraz Lubliniankę.
W 1956 roku został trenerem Polskiego Związku Piłki Nożnej, który powierzył mu szkolenie reprezentacji juniorów. Ważnym etapem w jego karierze były lata 1966 – 1970, kiedy to pracował z reprezentacją młodzieżową do lat 23, ponieważ z tej ekipy wywodzili się późniejsi bohaterowie igrzysk olimpijskich w 1972 roku i mistrzostw świata w 1974 roku.
W 1971 roku Kazimierz Górski objął stanowisko trenera pierwszej reprezentacji Polski. Debiut z tą drużyną miał miejsce w spotkaniu ze Szwajcarią w Lozannie, kiedy to polscy piłkarze wygrali 4:2.
Największym sukcesem kadry kierowanej przez Górskiego było wywalczenie złotego medalu olimpijskiego podczas Igrzysk Olimpijskich w Monachium w 1972 roku. Zaledwie dwa lata później nasi piłkarze pod wodzą trenera Górskiego zdobyli trzecie miejsce w finale mistrzostw świata, które odbyły się w Niemczech, a dwa lata później w Montrealu wywalczyli srebrny medal igrzysk olimpijskich.
Po kilku latach współpracy z reprezentacją Kazimierz Górski rozpoczął współpracę w greckich klubach: Panathinaikosie Ateny, Kastorii, Olympiakosie Pireus w latach 1977-81. Później powrócił do kraju aby trenować Legię Warszawa. W latach 1983-1986 roku ponownie wrócił do Grecji i został szkoleniowcem w Ethnikosie i Panathinaikosie, z którymi to drużynami zdobywał tytuły mistrzowskie oraz puchary kraju.
Po zakończeniu kariery trenera Górski wrócił do Polski i od 1986 roku zasiadał we władzach PZPN. Początkowo był doradcą prezesa związku, a w 1987 roku został wiceprezesem piłkarskiej centrali. W latach 1991-1995 pełnił funkcję prezesa związku, a 3 lipca 1995 roku został prezesem honorowym Polskiego Związku Piłki Nożnej.
Kazimierz Górski był wielokrotnie nagradzany za swoją pracę. W 1996 roku otrzymał od prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, za wybitne zasługi w działalności na rzecz kultury fizycznej. W 2001 roku uhonorowano go najwyższym odznaczeniem Międzynarodowej Federacji Piłkarskiej – otrzymał Złoty Medal Zasługi FIFA.
Zasługi Kazimierza Górskiego zostały zauważone również przez dzieci. W 2001 roku otrzymał on od nich medal im. dr Henryka Jordana, przyznawany przez Towarzystwo Przyjaciół Dzieci. Dwa lata później legendarnemu szkoleniowcowi przyznano również tytuł doktora honoris causa Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu w Gdańsku, a od 2003 roku stadion piłkarski Wisły Płock nosi imię Kazimierza Górskiego.
Dzień po swoich 85 urodzinach Kazimierz Górski został także odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazda Orderu Odrodzenia Polski. To jedno z najwyższych odznaczeń państwowych wręczył legendarnemu szkoleniowcowi prezydent Lech Kaczyński.
„Dopóki piłka w grze, wszystko jest możliwe”
- Cóż wart jest generał bez armii. Bez tej armii, bez tych wspaniałych piłkarzy może i mnie by tu nie było – mówił skromnie o sobie legendarny szkoleniowiec zapytany o podłoże swoich sukcesów. Wielu po dziś dzień zastanawia się nad fenomenem Kazimierza Górskiego, którego źródłem sukcesów trenerskich oprócz ciężkiej pracy i fachowej wiedzy była przecież umiejętność wytworzenia w ekipie niepowtarzalnej atmosfery oraz nieomylność w dokonywaniu wyborów.
Ta wielka postać polskiego futbolu zasłynęła jednak nie tylko za sprawą piłkarskich triumfów. Jako człowiek Górski był wzorem patriotyzmu, uczciwości, skromności i to właśnie te cechy świadczą o jego fenomenie. Ten lwowiak, żołnierz i opiekun polskiej reprezentacji zasłynął jako znakomity trener i wychowawca piłkarzy takich jak: Jan Tomaszewski, Grzegorz Lato, Włodzimierz Lubański czy też Kazimierz Deyna.
Górski pomimo przejścia na sportową i życiową emeryturę nadal aktywnie krzewił wartości, jakie przyświecały mu podczas jego kariery trenerskiej. Odwiedzając setki polskich miast i wsi propagował patriotyzm, walkę fair play, wiarę w zwycięstwo oraz szacunek dla przeciwnika. Te wartości sprawiły, że dla wielu stał się autorytetem.
- Podziwialiśmy naszego „profesora” i zastanawialiśmy się często nad jego zdumiewającym talentem. Będąc człowiekiem o gołębim sercu umiał prowadzić swoją grupę z żelazną konsekwencją i utrzymywać wzorową dyscyplinę - wspominał lata współpracy z trenerem Górskim jego były podopieczny Włodzimierz Lubański.
Ujmował ludzi swoją łatwością nawiązywania kontaktów, naturalności i szczerością. Pomimo podeszłego wieku był każdego dnia gotów, aby służyć swoim doświadczeniem, pomocą i dobrym przykładem. Kazimierz Górski udowodnił pokoleniom, że nawet pracując w niekorzystnych warunkach można pokonać takie piłkarskie potęgi jak Włochy czy też Anglia.
Przez lata pozwalał wierzyć Polakom we własne możliwości dzieląc się swoim życiowym dorobkiem, optymizmem oraz nadzieją. Miał doskonały kontakt z młodzieżą, wrodzony humor, poczucie ogromnej misji, którą zarażał otoczenie.
Jego dobitne stwierdzenia stały się z czasem ulubionymi powiedzeniami kibiców czy też dziennikarzy. Kazimierz Górski znany z poczucia humoru nieraz puentował ciekawymi stwierdzeniami wydarzenia na boisku. Do historii przejdą choćby takie jego stwierdzenia jak: „Piłka jest okrągła, a bramki są dwie”, „Piłka może przejść, zawodnik nie”, „Tak się gra, jak przeciwnik pozwala” czy też „Czasami się wygrywa, czasami się przegrywa, a czasami remisuje”.
Człowiek instytucja
Kazimierz Górski nawet podczas swojej ciężkiej i długiej choroby nie rozstawał się ze środowiskiem piłkarskim. Był w nim autorytetem.
- Odszedł największy z nas, który wyznaczał kierunki, model pracy i etyki trenerskiej, skromności oraz kultury. Był źródłem niesamowitej wiedzy, ujmowanej w najprostsze słowa i cytaty, które przeszły do kanonu naszego szkolenia piłkarskiego. Cały czas byliśmy bliżej lub dalej siebie, w zależności, gdzie pracowałem, ale zawsze w wielkiej przyjaźni i serdeczności – powiedział o nim Jerzy Engel.
Środowisko piłkarskie odnosi się do postaci wielkiego szkoleniowca z ogromnym szacunkiem podkreślając jego zasługi. W pamięci wielu Górski zapisał się jako wspaniały człowiek kochający ludzi i doskonały trener.
- Górski to nie człowiek, to instytucja. Chyba nikt się nie obrazi, jeśli powiem, że był i jest papieżem polskiej piłki – powiedział o nim Jan Tomaszewski.
Kontynuować misję
Historię polskiej piłki nożnej można niewątpliwie podzielić na złote czasy Kazimierza Górskiego i trwający do dziś okres trwonienia dorobku tego trenera. Co zatem zrobić, aby nie zaprzepaścić wysiłku i zaangażowania tego szkoleniowca wszechczasów?
Poczucie misji, które towarzyszyło Kazimierzowi Górskiemu przez całe jego życie, przekazywanie patriotycznych haseł, sportowych doświadczeń i wiary w sukces nie powinny zostać zaprzepaszczone. Warto propagować wartości, które ten wychowawca polskich piłkarzy w całym swoim życiu przekazywał kolejnym pokoleniom. Trudno bowiem znaleźć w naszym kraju jakikolwiek autorytet, które dobre imię nie było naruszone.
Hołd oddany wielkiemu trenerowi w przededniu kolejnych mistrzostw świata w piłce nożnej może być przecież wyrazem pamięci dla jego wielkich osiągnięć i wyrwania polskiej piłki z marazmu, z niewiary we własne możliwości. Kazimierz Górski udowodnił, że polska piłka ma przyszłość, a marzenia o zwycięstwach mogą się spełnić zawsze. Warto zatem, aby polska piłka podążała drogą legendarnego trenera.

środa, 2 marca 2011

Kazimierz Górski jest legendą..





Piłka to moja pasja- Kazimierz Górski

Gwiazdami mistrzostw byli: Kazimierz Deyna (kapitan zespołu), Grzegorz Lato, Robert Gadocha, Andrzej Szarmach. O tak wspaniałej grze i wielkich zwycięstwach można tylko marzyć przez dziesiątki lat.
Okres ten jest nierozerwalnie związany jest z osobą Kazimierza Górskiego. Charyzmatyczny trener ma wielki wkład w niewyobrażalne (dziś) sukcesy drużyny narodowej. Jego szczęście polegało głównie na tym, że posiadał odwagę ryzyka i nie bał się wprowadzać do drużyny nowych zawodników. Przeszedł przez wszystkie szczeble zawodowej kariery. Pracował w klubie, opiekował się reprezentacją juniorów, następnie drużyną młodzieżową, by wreszcie w 1971 r. zostać selekcjonerem drużyny narodowej. W jego dorobku są złoty i srebrny medal olimpijski oraz brązowy medal mistrzostw świata. Pod Jego wodzą drużyna rozegrała 52. spotkania międzynarodowe wygrywając 34., remisując 9., przegrywając 9. Bilans bramkowy: 108:40.


W młodości Kazimierz Górski grał w RKS Lwów, Spartaku Lwów, a po wojnie w warszawskiej Legii.
Niedawno w uznaniu zasług tego wybitnego trenera, Akademia Wychowania Fizycznego w Gdańsku uhonorowała Go doktoratem honoris causa. Takiego zaszczytu nie dostąpił żaden inny polski szkoleniowiec. W czasie uroczystości Pan Kazimierz zacytował Alberta Camusa "Wszystko, co wiem o moralności i wartości człowieka zawdzięczam grze w piłkę". Cytat ten wspaniale pasuje do osoby K. Górskiego. Ci, którzy grali pod Jego okiem i otarli się o Niego na swojej życiowej drodze, mogą zaświadczyć, że jest człowiekiem niezwykłym. Przypomnienie o zaletach Pana Kazimierza jest szczególnie istotne dzisiaj. Składa się na to kilka przyczyn. To właśnie polski trener odniósł z reprezentacją największe, historyczne sukcesy; odniósł je człowiek, który stronił od intryg; wygrał cechami charakteru, które dzisiaj nie mają najwyższych notowań, a niekiedy są w pogardzie. Filozofia życiowa laureata jest tak pouczająca jak wartość sukcesów, które odnosił. Wyróżnienie wielkiego trenera jest więc hołdem dla osiągnięć polskiej i rodzimej myśli szkoleniowej.

Nagrody i odznaczenia Kazimierza Górskiego!

  • Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski(III klasa; 2 marca 1996)





  • Złoty Medal Zasługi dla FIFA(15 lutego 2001) – najwyższe odznaczenie w światowej piłce nożnej nadane w Zurychu przez Seppa Blattera





  • Medal im. dr Henryka Jordana (2001)





  • honorowy obywatel miasta Lwowa (wrzesień 2003)





  • doktor honoris causa gdańskiej AWFiS(24 listopada 2003) – jako pierwszy przedstawiciel polskiej piłki nożnej





  • Honorowy Obywatel Płocka 2004





  • Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (II klasa; 3 marca 2006)





  • Super Wiktor (24 kwietnia 2006)





  • Honorowy Obywatel Lubaczowa





  • Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski (I klasa; 2 czerwca 2006, pośmiertnie)





  • Najwyższe odznaczenie Europejskiej Unii Piłkarskiej (UEFA) Order of Merit in Ruby (Rubinowy Order Zasługi) (14 grudnia 2006, pośmiertnie)
  • Cytaty Kazimierza Górskiego..

    *Według moich obliczeń jeżeli oni po przerwie nie strzelą drugiej bramki, to bardzo trudno im będzie strzelić trzecia.




    *Dopóki piłka w grze, wszystko jest możliwe.


    *Im dłużej my przy piłce, tym krócej oni.


    *Jak się szczęście zaczyna powtarzać, to już to nie jest szczęście.


    *Jedni rodzą się do skrzypiec, inni do munduru. Ja urodziłem się dla piłki.


    *Pan jest potrzebny nie do gry, tylko do fotografii.

    środa, 9 lutego 2011

    Do czego nawiązują Orły Górskiego??

    Nazwa "Orły Górskiego” nawiązuje do złotej ery polskiej piłki nożnej, która miała miejsce w latach 70-tych XX wieku, gdy polscy piłkarze pod wodzą Trenera Wszechczasów Kazimierza Górskiego wygrywali ze wszystkimi potęgami futbolowymi. Od lat 90-tych XX wieku Orły Górskiego promują futbol demonstrując kunszt piłkarski na licznych imprezach sportowych. Imprezy sportowe z udziałem gwiazd polskiego futbolu tworzą niezwykłe widowisko i przyciągają wielu kibiców: zarówno dawnych jak i młodego pokolenia.



    Orły Górskiego!


    Orły Górskiego - drużyna złożona z byłych zawodników piłki nożnej (tak zwanych oldbojów) występująca rekreacyjnie w latach 90. XX wieku i początku XXI wieku, biorąca swoją nazwę od popularnego określenia reprezentanci Polski w piłce nożnej z lat jej największej świetności (lat 70. tegoż XX wieku).
    W skład Orłów Górskiego wchodzą dawni reprezentanci, a sama ekipa występowała przez długi okres pod wodzą Kazimierza Górskiego. W ten sposób było to nawiązanie do dawnej złotej jedenastki. Drużyna rozgrywa mecze towarzyskie z innymi drużynami przy okazji imprez charytatywnych, festynów itp. Obecnie do zespołu powołuje się nie tylko reprezentantów z lat 70. XX wieku, ale także tych występujących w niej w innych latach. Mecze takie uświetnia nieraz także obecność starszych reprezentantów, którzy zasiadają na trybunach.
    zespołem piłkarskim oldboy`ów PZPN. Drużynę prowadzi "Stowarzyszenie Orły Górskiego” na mocy porozumienia zawartego z Polskim Związkiem Piłki Nożnej.

    Co powinniśmy wiedzieć?


    Kazimierz Klaudiusz Górski (ur. 2 marca 1921 we Lwowie, zm. 23 maja 2006 w Warszawie) – polski  piłkarz, występujący na pozycji napastnika, trener piłkarski oraz działacz.
    W latach 1970–1976 był selekcjonerem reprezentacji Polski, którą doprowadził do zwycięstwa w Igrzyskach Olimpijskich 1972 oraz finału Igrzysk Olimpijskich 1976, a także srebrnego medalu (III miejsce) na Mundialu 1974. Po zakończeniu pracy z drużyną narodową prowadził – z sukcesami – kluby w Grecji, m.in. Panathinaikos AO i Olympiakos SFP; z oboma wywalczył mistrzostwo kraju. Od 1986 roku zasiadał we władzach PZPN. W latach 1991–1995 był prezesem związku. W plebiscycie Piłki Nożnej został uznany za najlepszego polskiego trenera XX wieku.
    W wyborach parlamentarnych w 1993 bez powodzenia kandydował do Sejmu z listy Samoobrony RP jako członek Polskiej Partii Przyjaciół Piwa